اوج

کلا آدمی‌نیستم که یه کاری رو همین‌جوری شروع کنم و ادامه بدم. اینو بارها فهمیدم. حتما باید یه هدف و دلیل قانع‌کننده‌ای براش داشته باشم.

چندباری بود که دخترخاله‌م می‌گفت مطالبتو تو اینستا هم بنویس، ولی سختم بود. بالاخره هم که شروع کردم و چند تا از دل‌نوشته‌هامو اونجا منتشر کردم، بازم حس‌و‌حال خوبی نداشتم. فکر می‌کردم دارم جلب توجه می‌کنم.

آخرش گفتم یا باید هدفمند این‌کارو ادامه بدم یا ببندمش. خلاصه به این نتیجه رسیدم که برای معرفی طبیعت و زیست‌شناسی به مردم عام بنویسم تا بلکه محبت به طبیعت، باعث بهتر شدن رفتارشون بشه.

حالا شما هم اگه دوست داشتین، اینستاگرام دومم رو دنبال کنین، چون همه‌چیز رو نمی‌تونم اینجا هم منتشر کنم.

همهٔ بچه‌ها چند تا خصلت دارن.

۱. به گذشته و آینده فکر نمی‌کنن. تمام مدت در لحظه هستن و تمام توجه‌شون به خودشون و اتفاق‌های اطرافشونه.

۲. همیشه در حال یادگیری چیزی هستن. کنجکاوی مدام دارن و از این کنجکاوی و یادگرفتن لذت می‌برن.

۳. طالب شادی هستن و توی غم گیر نمی‌کنن.

۴. طماع نیستن و به میزان نیازشون هر چیزی رو طلب می‌کنن. مثلا وقتی سیر بشن دیگه حاضر نیستن یک قاشق اضافه‌تر بخورن. (برعکس بزرگترها که مثلا کارشون با یه گوشی متوسط راه می‌افته ولی حسرت فلان مارک گوشی رو می‌خورن).

۵. کینه به دل نمی‌گیرن و زود می‌بخشن.

۶. از شکست نمی‌ترسن. انقدر یه کاری رو انجام می‌دن تا یاد بگیرن.

بقیه‌شو شما بگین!

مراقب فکرهاتون باشین. مراقب روح و روانتون باشین. انقدر به خونه و ماشین و شغل و درآمد و امکانات و چیزای مادی فکر نکنین.

می‌دونین من این روزا شاهد چی هستم؟ آدمای بیماری که دیر یا زود کارشون به تیمارستان می‌‌کشه. چرا؟ چون یک عمر به‌جای در لحظه زندگی کردن، تمام فکر و ذهنشون درگیر رؤیا و خیالات و اوهام گذشته.

فکر نکنید این اتفاق برای شما نمی‌افته! اگه مراقب نباشین آروم‌آروم به نقطه‌ای می‌رسین که خودتونم نمی‌فهمین حالتون خوب نیست.

نمونه‌ش پدر خودم. یک عمر خودشو درگیر فکرای الکی کرد. هیچوقت سعی نکرد از زندگیش لذت ببره. همیشه از آینده ترسید. الان که چند سالیه بازنشسته شده هر روز حالش داره بدتر می‌شه. منم دیگه واقعا نمی‌دونم باید چی‌کار کنم! می‌دونم که یه روزی باید بابامو تو مرکز اعصاب‌‌وروان ملاقات کنم.

فکر نکنید من غم ندارم، غرورم اجازه نمی‌ده بیام از مشکلاتم بگم، نمی‌خوامم حال کسی رو بد کنم، ولی الان اینو گفتم که یه تلنگر بزنم بهتون، که اگه دارین تو این راه پیش می‌رین، جلوش رو بگیرین تا دیر نشده.

با ترس و حسرت زندگی نکنید. ما اگه به چیزی نیاز داشته باشیم، اون یه روان سالمه که تو هر وضعیتی بتونیم تصمیم‌گیری کنیم. فکر کنید وسط قصر دارید زندگی می‌کنید، ولی یه روان سالم نداشته باشید. به چه درد می‌خوره؟!

مراقب خودتون باشید.

دیگه این جمعه رو واقعا می‌خواستم آشپزی کنم که بهار گفت پنجشنبه‌ها بپز (چون جمعه‌ها خونه مامانشه). ما هم گفتیم چششششم خواهر! هیچی فقط خواستم کلاس بذارم که این‌جور دست‌پختم طرفدار داره

تا الان چهار تا پست توی پیج دومم منتشر کردم، ولی عجیب حس غربت می‌کنم:(

هیجا وبلاگم نمی‌شه! آرامشی که اینجا دارم، نابه!. البته که به‌علت حضور شماهاست رفقا

نظرتون راجع‌به عشق اول چیه؟

فکر می‌کنین آدما فقط یک‌بار عاشق می‌شن؟

پ.ن: خب! مثل اینکه همه هم‌نظریم:).

درواقع، هر اولین تجربه‌ای، توی ذهن پررنگ‌تر ثبت می‌شه، مثل اولین‌بار که یه خوراکی رو خوردیم، یا اولین‌بار که به یه مکانی رفتیم، یا اولین‌باری که قلبمون برای یه نفر تپیده، ولی این اولین تجربه‌بودن هیچ برتری نمی‌تونه نسبت به تجربه‌های بعدی داشته باشه، به‌خصوص راجع‌به عشق!

اکثر آدما تو سن پایین دوست‌داشتنو تجربه می‌کنن؛ درنتیجه اغلب انتخابشون غلطه. تازه می‌گن آدما وقتی عاشق می‌شن، سی درصد احمق‌‌تر می‌شن (حالا فکر کنید تو سن حماقمتمون، سی درصد احمقانه‌تر هم رفتار کنیم. چه شود).

اکثر آدما، به‌‌علت همون بی‌تجربگی و آماده‌نبودن برای شروع یه زندگی مشترک، به عشق اولشون نمی‌رسن، درنتیجه تو ذهنشون برای اتفاقی که نیفتاده، داستان‌ها می‌سازن، که «بله! اگه شده بود من الان خوشبخت بودم!». چه آدم‌هایی که کل عمرشون رو با همین حرف‌ها هدر ندادن (نمونه‌ش همون استاد خودم که داستانشو نوشتم).

واقعیت اینه که آدم‌های عاقل می‌دونن این حس بارها‌وبارها می‌تونه اتفاق بیفته و همیشه امکان داره با یه آدم مناسب‌تری روبه‌رو بشن.

مراحل کلی میناکاری به این شکله:

اول، قلمکار مس رو برش می‌ده و ظرف مدنظر رو می‌سازه، دو حالت هم داره: یا سطح ظرف صافه یا برجستگی داره. مثل این دو تا بشقاب.

دوم، ظرف‌ها رو لعاب‌کاری می‌کنن.

سوم، ظرف‌های لعاب‌کاری می‌رن کوره تا لعاب با سطح مس اتصال قوی پیدا کنه. (دو ظرف بالا لعاب‌شده هستن).

چهارم، میناکارها روی سطح ظرف نقاشی می‌کنن.

پنجم، ظرف نقاشی شده باز هم می‌ره کوره تا نقش‌ها روی لعاب تثبیت بشن. بارها شده ازم پرسیدن با رنگ‌های میناکاری می‌شه روی چوب یا سطح‌های دیگه هم نقاشی کرد؟ نه نمی‌شه. برای اینکه رنگ‌های کوره تثبیت بشن باید دمای ۵۰۰ تا ۸۰۰ درجه رو ببینن؛ درنتیجه فقط فلز مس و نقره و طلا چنین تحملی دارن و هر زیرکار دیگه‌ای بره داخل کوره می‌سوزه.

خب حالا که یه شمای کلی از میناکاری پیدا کردین، انواع نقاشی روی ظرف میناکاری رو براتون توضیح می‌دم.

از اون‌جایی که میناکاری، هنر اصیل ایرانیه؛ پس طرح‌هایی که روی اون کشیده می‌شه، بهتره که همون طرح‌های اصیل ایرانی باشه. البته هستند میناکارهایی که طرح‌های دیگه‌ای کار می‌کنن، حتی خودمم اگر یادتون باشه یه تعداد زیورآلات با طرح غیرسنتی کار کردم، ولی به این نتیجه رسیدم اصالت کار از دست می‌ره و بهتره هر خلاقیتی هم می‌دم، از اصلش دور نشم.

حالا هنر اصیل ایرانی چیه؟ اون پست‌هایی که راجع‌به معرفی هنر ایرانی نوشتم رو احتمالا خوندین، ولی اگر نخوندین بازم یه توضیح مختصر و مفید، در حد همین پست می‌دم (قول بدین بعد برین اون پست‌ها رو بخونین، حیفه‌ها!).

طراحی سنتی، اسم کلیِ تمام طرح‌های ایرانیه که به شکل‌های مختلف در کاشی‌کاری، فرش‌بافی، میناکاری، گچ‌بری و نواع هنرهای‌ دستی دیگه به‌کار‌می‌ره.

طراحی سنتی ایرانی، سه بخش کلی داره:

• تذهیب (خودش دو بخش داره به نام‌های اسلیمی‌و ختایی)
• نگارگری (اشتباهی بهش می‌گن مینیاتور، ولی این کلمه فرانسویه)
• گل و مرغ

خب حالا یه میناکار براساس سلیقه می‌تونه هر کدوم از این‌ها رو یا همه‌ش رو روی ظرف پیاده کنه. البته ما از زمانی که وارد این هنر می‌شیم، متوجه می‌شیم که دو نوع میناکاری بازاری و حرفه‌ای داریم. خاطرتون هست که گفتم قلمکار دو نوع زیرکار برجسته و صاف درست می‌کنه! مینای بازاری که ارزون‌ترین نوع میناست، معمولا روی همین ظرف‌های برجسته انجام می‌شه و طرح‌های اون ساده شدهٔ طرح‌های تذهیبه (یعنی اسلیمی‌و ختایی).

مینای بازاری در لحظه نقاشی می‌شه و نیازی به طرح زدن قبلی نداره (نمی‌تونم با چند تا عکس مراحلش رو نشونتون بدم؛ چون طولانیه). این نوع کار مینا چون سریع‌تر انجام می‌شه و ترکیب رنگ کمتری داره، ارزون‌تره. درنتیجه همه‌جا بیشتر این نوع کار رو می‌بینید که برای مردم عادی و به عنوان سوغات اصفهان ارائه می‌شه. البته کلا هنر مینا گرونه و همون کار بازاریش هم برای قشر ضعیف انتخاب مناسبی نیست.

نقاشی در مینای حرفه‌ای شامل تذهیب و مینیاتور و گل‌و‌مرغ می‌شه. برای این‌ نوع نقاشی معمولا ظرف‌های با سطح صاف انتخاب می‌شه، یا نوع برجستگی به‌صورت سفارشی و مطابق طرح انجام می‌شه.

پیاده کردن طرح دو حالت داره. اگر خیلی پیچیده نباشه و هنرمند حرفه‌ای باشه، اول رنگ زمینه رو می‌زنه (در اصطلاح، بوم‌زدن) و بعد با قلم چوبی طرح خودشو می‌تراشه و درنهایت رنگ می‌کنه. مثل این شکل:

اگر طرح پیچیده بود، پشتِ کاغذ طرح چاپی رو با یه مداد کامل سیاه می‌کنیم، بعد با خط‌کش مرکز بشقاب رو پیدا می‌کنیم و کاغذ رو روی بشقاب می‌چسبونیم و با چندبار کشیدن مداد روی خطوط کاغذ، طرح رو روی بشقاب پیاده می‌کنیم بعد کاغذ رو برمی‌داریم و طرح رو با رنگ سیاه دوباره می‌کشیم (در اصطلاح، قلم‌گیری)، بعد هم رنگش می‌کنیم. انواع رنگ‌آمیری هم ساده و پردازی و نقطه‌ایه.

سخت‌ترین قسمت مینا، بوم‌زدن یا رنگ زمینه‌س. حتما باید همهٔ سطح صاف و یک‌دست در بیاد، ردِ قلم مشخص نباشه و ضخامت رنگ هم نه نازک باشه نه ضخیم. اگر نازک باشه توی کوره سفید و کم‌رنگ می‌شه، اگر ضخیم باشه می‌سوزه و زبر و سیاه می‌شه. خلاصه که این قسمتش فقط و فقط با تکرار و تمرین به‌دست میاد.

سعی کردم از انواع طرح‌های مینا عکس انتخاب کنم.

پول که تو این کارا نیست، ولی حداقل حس می‌کنم زنده‌م. اوضاع یه‌جوری شده که کارم بکنیم، با این تورم انگار هیچ‌کاری نکردیم. منم می‌گم به درک! بذار حداقل این راهو برم ببینم تهش چی می‌شه!

تموم شد. حالا دددددست دست

پروژه جدید که از شنبه شروع می‌کنم به روایت تصویر

اگه امشب تموم نشه، دیگه فردا بستمش مقاله رو.

دو تا پست درخواستی بود که اینجا می‌نویسم بیام به نوبت تیکشو بزنم.

اولی، روند کار مینا بود به سفارش سپید جان

دومی‌فلسفهٔ زندگی و انتخاب‌هام و به سفارش آقا فرهاد

یکی هم خودم گفته بودم راجع به نسخه‌پیچی

اگه بازم هست که شما گفتین یا خودم گفتم ولی انجام نشده همین‌جا بگین که بریم تو کارش:)