اوج

این عکس مال امروزه. شاید باورتون نشه ولی اینجا زاینده‌رودههقشنگ روزایی که آبو می‌بندن حس می‌کنی مردم غمگینن. مردم اصفهان خیلی خو گرفتن با این پل و آبی که از زیرش رد می‌شه. ولی!:( این نامسئولا با بی‌مسئولیتی‌شون چندین ساله این دل‌خوشی رو از مردم گرفتن.

​​​​​​یه جاهایی از زاینده‌رود که عملا مثل برکه شده و کناره‌هاش مثل نی‌زاره. بعد وقتایی که آبو می‌بندن، ماهی‌ها تو این برکه‌مانندا گیر میفتن و مردم هم با تور و سطل میان صیدشون می‌کنن. این عکس پایینی انگار که شطه و اینجا جنوبه.

انقدر تو صداوسیما آدمای فقیر رو چادری نشون دادن که اکثر مردم همین فکرو می‌کنن. بابا لامصبا چادر الان یک میلیونه پارچه چادری خوب زیر ۶۰۰ تومن نیست. یه تحقیق بکنید بعد قضاوت کنید آدما رو. خیلی وقتا پیش میاد فروشنده با تصور اینکه وسع مالی مشتریِ محجبه پایینه، بهش می‌گه: «این گرونه یه جنس ارزون‌تر مناسب شما دارم»

چقدر خوشحالم چادرو گذاشتم کنار به خدا اگه به‌دلیل‌‌های اعتقادی هم چادرو کنار نذاشته بودم حتما به‌علت گرون‌ بودنش کنار می‌ذاشتم. والا الان یه مانتو گشاد و بلند می‌خرم، نهایتا ۳۰۰! بعد نه توی باد جابه‌جا می‌شه که زیرش معلوم بشه، نه تو تابستون از گرما می‌پزم، نه هی این‌ور اون‌ور گیر می‌کنه و تو دست و پا نیست. روسریمم نمی‌کشه عقب... کلا از اذیت‌های چادر نگم براتون که خیلی زیاده. کسی که هنوز چادریه واقعا بهش اعتقاد داره به نظرم؛ چون قبلا فقط اذیت‌هاش بود، الان از نظر اقتصادی هم اصلا به‌صرفه نیست.

کوکوی شکم‌پر

اگه درست نکردید، پیشنهاد می‌دم امتحانش کنید. مواد داخلش دلخواهه. می‌تونه مثل مواد ماکارونی باشه، بدون گوشت باشه یا گیاهی.

تا دارین موادشو آماده می‌کنین، سیب‌زمینی رو می‌ذارین آب‌پز بشه. بعد سیب‌زمینی‌ها رو با یه تخم‌مرغ و فلفل و نمک و زردچوبه مخلوط می‌کنین و ورز می‌دین. بعد دستاتونو خیس می‌کنین و یکم سیب‌زمینی می‌ذارین کف دستتون و پهنش می‌کنین و یه قاشق مواد رو می‌ذارین داخلش، بعد سیب‌زمینی رو جمع می‌کنین روی مواد و بهش شکل می‌دین. یکم هم آرد سوخاری بهش می‌زنین تا توی سرخ کردن به دست و ماهیتابه نچسبه. تامام:)

این بچه‌هایی که پدر و مادرهاشون براشون صفحه اینستاگرام درست می‌کنن رو فالو نکنید. این‌ها هم کودکان کار محسوب می‌شن. عملا دارن از بچه‌ها استفاده ابزاری می‌کنن تا تبلیغات بگیرن و پول دربیارن. بچه رو درگیر زندگی‌های نمایشی می‌کنن و هویتشو مخدوش می‌کنن.

از نظر من حتی همون پیج‌هایی که شبیه آلبوم عکسه و از نوزادی عکس‌های بچه رو قرار می‌دن هم اشتباهه.

کلا بچه هم یه انسان آزاد و مستقل از دیگرانه نه جزئی از دارایی‌های دیگران. خودش باید برای دیده شدن یا نشدنش تصمیم بگیره. اگر هنوز قدرت تصمیم‌گیری نداره، معنیش این نیست که اجازه‌ش دست بزرگترهاست.

از این رفتارهای غلط حمایت نکنیم.

هر وعده که دادند به ما باد هوا بود
هر نکته که گفتند غلط بود و ریا بود

چوپانی این گله به گرگان بسپردند
این شیوه و این قاعده‌ها رسم کجا بود؟

رندان به چپاول سر این سفره نشستند
این‌ها همه از غفلت و بی‌حالی ما بود!

خوردند و شکستند و دریدند و تکاندند
هرچیز در این خانهٔ بی‌برگ و نوا بود.

گفتند چنینیم و چنانیم، دریغا...
اینها همه لالایی خواباندن ما بود!

ای کاش در دیزی ما باز نمی‌ماند
یا کاش که در گربه کمی‌شرم و حیا بود!!!!!!!

«انحطاط» درخور‌ترین کلمه‌ایه که برای شرح حال این‌روزای بشر می‌تونیم استفاده کنیم. قبلا هم گفتم که خیلی دوست دارم با خدا چشم‌توچشم بشم و ازش بپرسم واقعا هدفت از خلق این بشر بی‌چاره چی بوده؟ این موجود مستأصل که نه برای خودش مفیده نه طبیعت. مفید! این طفلک تو بهترین حالت هم نمی‌تونه اصلا ضرر نداشته باشه، چه برسه به مفید بودن. دلش خوشه اختراعاتی که تا الان داشته هیچ موجود دیگه‌ای حتی فکرشم نکرده. به فضا سفر کرده، به اعماق دریا، برج و آسمان‌خراش ساخته، بیماری‌ها رو درمان کرده، دین و مذهب و ایدئولوژی داره، شعر می‌گه، تخیل می‌کنه، هنر و موسیقی و کلی کارای خلاقانه،...آره! بشر دلش به همین‌ها خوشه. اما اینا همه خواب خرگوشیه. بشر الان بیدار شده و می‌بینه دو سوم موجودات زمینو منقرض کرده، کلی به طبیعت ضرر زده، کلی انسانو کشته تا توی یه تیکه حلب به اسم ماشین گاز بده و چند ثانیه کیف کنه، کلی آدم رو تو فقر و اعتیاد گرفتار کرده که شاید فقط ده دقیقه از بالای برج به زیر پاش نگاه کنه و بگه همه‌ش مال من! این‌همه ضرر فقط برای همین ده‌ دقیقه‌ها و چند ثانیه‌ها.

هر روز یا خودم یقه‌مو سفت می‌چسبم که چی‌کار کنم تو این اوضاع یا دیگران به یادم میارن. قبلا همه‌ش از مفید بودن حرف می‌زدم، ولی الان که اون سیلی خورد تو صورتم (همون انقراض گروهی) به خودم می‌گم فقط ببین چه‌جوری می‌تونی کمتر ضرر بزنی ابله، مفید بودن پیشکش!

چی‌کار کنیم؟ چی‌کار کنیم؟ هرچی می‌ریم جلو اوضاع داره بدتر می‌شه.

فکر کنم اول باید به همین‌چیزایی که داریم راضی بشیم. هر چی که هست، همین می‌تونه فردا هم نباشه، از خانواده بگیر تا حتی یه عدد خودکار کنار تخت که باهاش فکرامونو می‌نویسیم و خط می‌زنیم.

دوم باید از الان به بعد خیلی حواسمون باشه هر قدمی‌که برمی‌داریم چقدر برای محیط خرج برمی‌داره. مدام باید به دنبال کمترین ضررها باشیم. هر حرفی نزنیم که دلی ترک‌ اضافه برداره، پلاستیک اضافه استفاده نکنیم که به کوه زباله‌ها اضافه بشه، بی‌خودی پشت ماشین نشینیم و به آلودگی هوا اضافه نکنیم. بیش از اون‌چه که بدن نیاز داره نخوریم،...اگه بخوام بگم تمومی‌نداره.

سوم باید ببینیم بقیهٔ عمرمونو چه‌جوری بگذرونیم که حسرتشو نخوریم. این چند دههٔ زیستی تمام‌شونده باید خرج لذت بردن بشه نه لیست‌کردن داشتنی‌ها.

موفقیت یه کلمهٔ پوچه، دنبال خوشبختی باشیم. خوشبختی هم، یعنی سعادت بشر در کنار حال خوب طبیعت.

بهتره از ابتدای تاریخ زیست‌شناسی تکوینی شروع کنیم.

تا قبل از لامارک (زیست‌شناس فرانسوی متولد ۱۷۴۴) زیست‌شناسان معتقد بودن که هیچ‌گونه ارتباط زیستی، بین گونه‌های مختلفِ جانوری وجود نداره و این شباهت‌های ظاهری، نشان‌گر یک طرح الهیه. لامارک اولین کسی بود که به ارتباط زیستی گونه‌ها اشاره کرد. لامارک معتقد بود که تغییرات ظاهری گونه‌ها، به‌علت استفاده‌شدن یا نشدنِ اندام‌ها ایجادمی‌شه و این تغییرات به مرور در نسل‌های بعدی به‌ارث‌می‌رسه. درازشدن گردن زرافه‌ها در طی چند نسل، به‌علت کشیده‌شدنش در مدت زمان طولانی، یکی از مثال‌های لامارک بود.

بعدها داروین با استناد به قانون «اصل تنازع بقا» نظریهٔ کامل‌تری برای تغییروتحول گونه‌ها ارائه می‌ده. طبق قانون تنازع بقا، موجوداتی که نسبت به دیگران سازگاری بهتری با محیط دارن، شانس زنده‌موندن یا بقاشون بیشتره و با رسیدن به سن تولیدمثل می‌تونن صفت‌های زیستی خودشون رو به نسل بعد انتقال بدن و گونهٔ خودشون رو تداوم ببخشن، اون‌هایی هم که قدرت سازگاری با محیط رو ندارن، قبل از رسیدن به سن تولیدمثل می‌میرن و نسلشون منقرض می‌شه. سال‌ها بعد، پیشرفت علم ژنتیک و توارث تونست نظریهٔ داروین رو با شرح جزئیات تأیید کنه (توارث مندلی و جهش‌ها و کراسینگ‌آور و این بساطا).

البته یه تفاوتی بین نظریهٔ تکاملی امروزی با نظریهٔ اولیه وجود داره. قبلا تصور می‌کردن هر گونه‌ای که از گونهٔ قبلی مشتق شده، حتما موجود پیچیده‌تر و کامل‌تریه؛ بنابراین کلمهٔ تکامل رو براش انتخاب کردن، آماااا هرچقدر علم زیست‌شناسی تکوینی پیشرفت کرد، مشخص شد تغییراتی که درون موجودات ایجاد می‌شه، درنتیجهٔ سازگاری با محیطش هست و مثلا یک دوزیست از نظر توانایی زندگی در آب، نسبت به یک پستاندار موفق‌تره، ولی همین موجود در مقابل یک پستاندار، در راه رفتن بر روی خشکی ناموفق‌تره.

از طرف دیگه تغییرات موجودات فقط تحت‌تأثیر محیط نیست و گاهی جهش‌های تصادفی که در موجودات ایجاد می‌شه و صفات جدیدی رو به‌وجود میاره، باعث تغییر رفتار موجود می‌شه که می‌تونه محیطش رو تغییر بده؛ درنتیجه تغییر‌و‌تحولی که در طبیعت رخ می‌ده دوسویه است، یعنی هم محیط موجودات رو تغییر می‌ده و هم موجودات محیط رو و سیر مشخصی به سمت کمال وجود نداره!

درنهایت، مشخصه که این تغییر‌و‌تحول دو‌سویه، کامل‌شدن نیست و بهتره به‌جای تکامل از کلمهٔ فرگشت که به معنای تغییر‌و‌تحول مداومه استفاده کنیم.

فرهنگستان هم دستش درد نکنه برای پیشنهاد این کلمه:)

از این به بعد می‌خوام به جای تکامل بگم فرگشت. چرایی‌شو میام مفصل توضیح می‌دم. فعلا وقت ندارم.

دیگه مقاله به دمش رسید:) می‌خوام شروع کنم به نوشتنش که ان‌شالله بفرستم برای چاپ.

دیروز صبح وقتی بیدار شدم و تلگرامو چک کردم، دیدم دیشبش تو گروه علمی، تعدادی از دکتری‌های بیوتکنولوژی و رشته‌های دیگه صحبتی کرده بودن راجع به نبودن آینده کاری تو ایران، بعد یه نفر گفته بود من همین دو ماه گذشته دو میلیارد بودجه گرفتم برای طرحم و تازه کارشناسی بیوتکنولوژی دارم و انقدر همه رو از آینده ناامید نکنید. من رفتم تو پی‌ویش و ازش خواستم برام توضیح بده چه‌جوری تونسته این بودجه رو بگیره. کلی حرف زد که من از دوران دانشجویی با استادا کار کردم و استاد به استاد معرفیم کردن و الان هم تنها کارشناسی هستم که تو پاستور کار می‌کنم و ... خلاصه کلی از موفقیت‌هاش تعریف کرد و البته گفت بودجه‌ای که از ارتش گرفته برای تولید واکسن کروناست.

از دیروز حرفاش ذهنمو درگیر کرده. از یه طرف باورش سخته یه نفر با کارشناسی تو پاستور راه بدن، چون دکتری‌هاشم به سختی اونجا راه پیدا می‌کنن، دوما چنین بودجه‌ای (البته دو میلیاردم دیگه چیزی نیست با این تورم، ولی بازم دادن همین پول به یه جوون عجیبه!) اونم تو این شرایط، اونم به اسم واکسن کرونا خیلی غیرواقعیه! آمریکا و انگلیسشم تو ساختش موندن هنوز. یه دوستی دارم که ایشونم دکتری بیوتکنولوژی داره. بهش که گفتم، گفت دروغ می‌گه. از این بودجه‌ها و از این خبرا نیست دیگه.

خلاصه که راست یا دروغش پای خودش، ولی من از دیروز تا حالا خیلی حالم دگرگونه. دوباره فکر کارآفرینی داره تو سرم می‌چرخه و دلم می‌خواد بازم برم سمتش.

تو اتاق نشسته بودم، یدفعه بابا درو باز کرد، داد زد و درو بست. من‌هاج و واج داشتم به در نگاه می‌کردم که در کمد باز شد و محکم بسته شد، دوباره باز شد و بسته شد. از ترس رفتم پایین که به بابا بگم یه چیزی اون بالاست، ولی بابا عصبانی بود به حرفم گوش نمی‌داد. برگشتم تو اتاق، پلک زدم دیدم، تو کمدم. می‌خواستم جیغ بزنم ،صدام در نمی‌اومد. دوباره پلک زدم، دیدم رو تختم. بی‌حال و کرخت پاشدم برم پایین که یه عقرب به بزرگی خودم تو پله‌ها بود. اومد سمتم. با دو تا دستم دمشو گرفتم نیش نزنه، ولی دمش خم شدو دستمو نیش زد و از خواب پریدم.

یه‌بار خواستم ظهر بخوابم