اوج

وقتی می‌خوای خودتو نبازی و بگی هنوزم جوونی این اتفاقا میفته:

• دوست دوران دبیرستانت که به‌تازگی بچهٔ دومشو زایمان کرده (بچه اولش کلاسه اوله) بهت زنگ می‌زنه و از دردسرهای کلاس آنلاین و کولیک بچهٔ دومش می‌گه و بعد از بارداری چهارم خواهرشوهرش (که از من یک سال کوچیکتر بود) خبر می‌ده
• اینستاگرامت پر از عکس‌های بچه‌هایِ هم‌سن و سالاته
• می‌ری تو بخش اکسپلور و به یه پیجی برمی‌خوری که دهه هشتادیا دور هم جمع شدن و از خاطرات خوش کودکی ناله سر می‌دن

اینا رو گفتم بخندین. من روم زیادتر از این حرفاس. همون لحظه می‌رم به کلهٔ گردِ بامزه و چهرهٔ جوون و سر حال خودم تو آینه نگاه می‌کنم و می‌خندم و می‌گم من نه چهارتا بچه دارم، نه شوهر، کلی هم وقت دارم که به راهم ادامه بدم و خوش بگذرونم. یه انگشت شست هم حوالهٔ مه و خورشید و فلک عقده‌ای می‌کنم.

وسط مسیر پیاده‌روی گاهی یکم می‌شینم و فکر می‌کنم و بعد دوباره ادامه می‌دم. امروز همین‌جور که داشتم به شناکردن اردک‌های روی آب نگاه می‌کردم، به آخر مسیری فکر می‌کردم، که می‌خوام شروع کنم. به این فکر می‌کردم که بچه‌های بیوتکنو الان دارن یه مسیر دیگه رو می‌رن، چون بودجه‌بندی دولت اون سمته (مثلا فکر کنید یه دوراهی باشه که همه می‌رن اون سمت، ولی من دارم تنهایی اون یکی رو می‌رم) و همین‌جور که داشتم به امکان نشدنش فکر می‌کردم و اینستاگرامو باز می‌کردم ، اولین پستی که جلوی چشمم اومد این جملات بود.

«افسردگی به‌علت زندگیِ نزیسته است. ترس از شکست، درد‌کشیدن، طرد‌ شدن، نه‌ شنیدن و نشدن خیلی‌ها رو فلج و درمانده کرده و این بی‌تصمیمی‌ها، چیزی جر افسردگی به‌بارنمی‌آره!».

درسته! من از سال ۹۳ تا الان اون راهی که دوست داشتمو نرفتم، چون مدام گفتن اون مسیر رو نرو آینده نداره، بودجه نمیدن، دولت حمایت نمی‌کنه و من نه راه خودمو رفتم، نه تونستم راهی که بقیه می‌رن رو برم.

خلاصه که آره! من باید راه خودمو برم که پس‌فردا حسرت نرفتن داغونم نکنه.

ولی دلو می‌زنم به دریا و توی اینستاگرامم می‌نویسم. ببینم چی می‌شه!:)

البته راجع به خودم و زندگیم نه. فقط اون پست‌هایی که یه دغدغهٔ اجتماعیه رو اونجا نشر می‌دم. بدمم نمیاد واکنش‌ دوست و آشناها رو ببینم:)

از بهمن تا خرداد که دیگه کامل خونه‌نشین شده بودم و از باشگاه هم خبری نبود، ۹ کیلو ناقابل اضافه وزن پیدا کردم و تصمیم گرفتم برم دکتر تغذیه تا هم زودتر به وزن ایده‌آل برسم و هم یادبگیرم بعدش چه‌جوری وزنمو ثابت نگه‌دارم. آخه من قبلا خودمم بدون دکتر وزن کم کرده‌م ولی بلد نبودم این وزنو ثابت نگه‌دارم.

الان خدا رو شکر دوباره ۵۹ کیلو شدم و تو مرحلهٔ تثبیت وزن هستم، گفتم به شما هم چند تا نکته که از دکتر یاد گرفتم بگم.

۱. بدن ما به همهٔ مواد غذایی نیاز داره و هیچوقت نباید یکی از منابع غذایی گیاهی، حیوانی و مغزیجات و میوه‌جات و لبنیات رو حذف کنیم، فقط باید بدونیم بدن به چه میزانی از هر کدوم نیاز داره که خب اینو از متخصصش باید بپرسیم.

۲. علاوه بر اینکه مهمه بدونیم در هر وعده چقدر مواد غذایی مصرف ‌کنیم، فاصلهٔ زمانی بین وعده‌ها هم مهمه. معمولا فاصلهٔ وعده‌ها باید ۳ ساعت باشه. اینجوری: ۷ صبحانه، ۱۰ میان وعده (میوه + چایی یا شیر)، ۱۳ ناهار، ۱۶ میان وعده، ۱۹ شام، ۲۲ (چایی یا شیر + میوه یا مغزیجات). یوقتایی که ضعف دارم و نمی‌‌تونم تا زمان تعیین شده صبر کنم، سبزیجات مثل خیار و هویج و کاهو یا تنقلات گیاهی مثل پفیلا و برنجک می‌خورم، چون این‌ها رو اندازه یه وانت هم بخورید اصلا چاق نمی‌کنن و بهترین گزینه برای از بین بردن ضعف هستن.

۳. الان که باشگاه نمی‌شه رفت، پس هر روز عصر یک ساعت پیاده‌روی رو توی برنامه حتما داشته باشیم (یه مدت صبحا می‌رفتم، ولی بعدش خسته بودم برای شروع کار، دکتر هم گفت عصرها پیاده‌روی مؤثرتره منم باز عصرها می‌رم).

۴. اگر وزنمون ایده‌آله و منع غذایی نداریم، می‌تونیم با خیال راحت شیرینی و فست‌فود و تنقلات دیگه رو استفاده کنیم، ولی بهتره دو هفته یک‌بار بیشتر دلو به دریا نزنیم.

۵. برای تثبیت وزن هم کافیه هفته‌ای یک بار وزنمون رو اندازه بگیریم و مثلا اگه ۲۰۰ گرم اضافه وزن داشتیم، با کم کردن برنج یا نون توی یکی دو‌ روز آینده، بسوزونیمش.

نگید چرا پست‌ها رو پاک کردی! چون نمی‌خوام اونایی که بهشون اشاره کرده بودم، بخونن. بالاخره احتیاط شرط عقله:)

پس شد:

یک، تا جایی که می‌تونیم دیگران رو به شکل کیسه بکس یا هرچیزی، به اسم دردِ دل اذیت نکنیم و قدرت تحملمون رو بالا ببریم و به این فکر کنیم، اگه یه روزی هیچ دلسوزی اطرافمون نبود چه‌جوری می‌خوایم خودمون رو آروم کنیم!

دو، توی خوشی‌ها هم به یاد رفیقامون باشیم.

سه، ما هم به وقتش سنگ صبور رفیقامون باشیم و همه‌چیز یه‌طرفه نباشه.

چهار، وقتی دچار یه مسئله یا مشکل می‌شیم به متخصصش رجوع کنیم، قبل از اینکه کار به جاهای باریک بشه، به‌خصوص در زمینهٔ مسائل زناشویی (اصلا مسائل زناشویی رو حتی نباید به خواهر و مادر هم گفت، فقط اگه خیلی قضیه نیاز به مشورت نفر سوم داره، اون نفر سوم باید یه مشاور هفت پشت غریبه باشه).

پنج، هم‌دلی مال وقتیه که یه غمی‌یا مصیبتی رو‌ مجبوریم تحمل کنیم و راه‌حل نداره و مثل تسکین عمل می‌کنه و ایرادی هم نداره، ولی اگه می‌بینیم با یه مسئله مواجهیم بهتره به جای تسکین دنبال راه‌حل باشیم که خب راه حل رو باید از متخصصش جویا بشیم (همهٔ مشاورها هم خوب نیستن!).

شش، اگه دوست و رفیق واقعی نداشتیم، خودمون رفیق خودمون باشیم و محبت کردن به خودمون رو یاد بگیریم.

هفت، از تنهایی نترسیم، فکر نکنیم ما محتاج محبت و کمک دیگرانیم، تو این عصری که ما زندگی می‌کنیم، تنهایی زندگی کردن هم ناممکن نیست (فقط پول می‌خواد).

داشتم فکر می‌کردم خوبه که بعضی نوشته‌هامو توی اون پیجی که مربوط به عکاسیه هم بذارم، بعد یه دور به نوشته‌هام نگاه کردم، فقط یه پست بود که به نظرم خوب بود. پست «سرطان و تنهایی». بقیه‌شو دوست نداشتم آشناها و فامیل بخونن، چون نمی‌خوام با جزئیات زندگی و روحیاتم آشنا بشن. نمی‌دونم چرا همیشه ازشون فراری بودم و دلم نخواسته منو بشناسن.

به نظرتون چرا ما همیشه از آشناها فراری هستیم؟ مقصر خودشونن یا خودمون دچار افکار منفی هستیم؟

روزی صدبار به خودتون بگید: «من نیومدم تو این دنیا که از کسی جلو بزنم».

فکر می‌کنم بدترین و اصلی‌ترین دردِ جامعهٔ ایران، همین مسابقه فرض‌کردن زندگیه! علتش هم نبودن چیزی به نام عزتِ نفس در درون جامعه و فرهنگ ماست.

اگه می‌بینید با همین امکانات الآنتون هم می‌تونید یه زندگی شاد و سالم داشته باشید، ولی مدام خودتون رو سرزنش می‌کنید که چرا فلان مدرک رو ندارید، یا فلان خونه و ماشین و گوشی و امکانات و لباس و چه و چه رو ندارید، باید بدونید عزت نفس ندارید و با این دید که از بقیه عقب‌تر هستید، دارید زندگی‌تون رو حیف می‌کنید.

معمولا درستش اینه؛ هر قدم جدیدی که می‌خواین بردارین، اول باید یه الزامی‌براش داشته باشین و دوم آرامش و ریتم زندگی‌تون رو به‌هم‌نزنه.

خودمو مثال می‌زنم. من یه دختر شاد و آروم هستم که دارم با آرامش در کنار پدر و مادرم زندگی می‌کنم و یه نیمچه هنری دارم که به کمکش، حال خوبم رو پایدار می‌کنم و حس می‌کنم مستقل و آزاد هستم. خب الان من یه قدم جدید برداشتم که به علمم اضافه کنم. باید حواسم باشه که این‌کار رو برای عقب‌نموندن از دیگران دارم انجام می‌دم یا یه لزومی‌احساس کردم؟ آیا آرامشم رو مختل کرده یا لذت مضاعفی برام آورده؟ آیا باعث پویایی و شکوفایی من می‌شه یا فقط باهاش دارم خلأهای درونیم رو پر می‌کنم؟

خیلی باید حواسمون به خودمون و افکار و احساستمون و رفتارهامون باشه. اون مسئولی که تا به جایی می‌رسه خودش رو غرق پول می‌کنه، مشکلش نداشتن عزت نفسه و با ماشین و خونهٔ تیلیاردی داره خلأهای درونش رو پر می‌کنه. باید حواسمون باشه که محرک‌های ما از چی تغذیه می‌کنن؟

دیدین وقتی شب دارین یه خواب بد می‌بینین، صبحش که بیدار می‌شین و می‌فهمین خواب بوده، چه حال خوبی دارین؟

من این روزا وقتی دارم به بیماری، فقر، نابودی طبیعت، ناامنی و ... فکر می‌کنم، یه لحظه ذهنم دیگه رد می‌ده و می‌گه: «حتما خوابی! مگه می‌شه این‌همه تلخی با هم؟» برای چند لحظه دلم آروم می‌گیره و منتظر بیدار شدنم، ولی بعد از چند ثانیه، باز هشیار می‌شم و می‌گم: «نه اینا همه‌ش واقعیته!». این لحظه خیلی دردناکه!!! انگار زیر پام خالی می‌شه. هرچند اینم فقط چند ثانیه‌س و باز به خودم می‌گم «می‌گذره!» و باز با خوندن یه خبر بد دیگه همین لحظه‌های انکار تا پذیرش و ناامیدی و امید تکرار می‌شه و تکرار می‌شه و تکرار می‌شه...